De rechter overweegt in deze zaak dat de werknemer geen goede verklaring had voor het naar zijn echtgenote e-mailen van de bedrijfsgegevens. De man voerde aan dat dat hij de e-mail had gestuurd omdat hij thuis een printer had en dat de e-amil handig was zo vlak voor de bouwvakvakantie, omdat hij vanuit huis werkte. Bovendien deed hij dit wel vaker. Daarnaast meende hij dat zijn echtgenote geen derde is, zodat de geheimhouding niet zou zijn geschonden.

Oordeel rechter

De rechter gaat niet mee met de man, allereerst omdat vanuit het perspectief van een werkgever de echtgenote als derde wordt beschouwd. Des te meer als het om gevoelige informatie gaat die onder de geheimhoudingsplicht van de werknemer valt. Daarnaast is van belang dat de man doende was over te stappen naar een concurrent. De rechter legt een forse boete op, plus aanvullende verboden om informatie van het bedrijf aan derden te verstrekken.

Oplossing?

Er zijn nogal wisselende rechterlijke uitspraken over de vraag of de werknemer bestanden van de werkgever naar zijn privé e-mailadres mag sturen. Dit kan immers prima passen binnen het normale kader van iemands werkzaamheden.

Om discussies te voorkomen is het opstellen van een intern beleid, bedrijfsregels en/of instructies met betrekking tot privacy, e-mail, internet, sociale media etcetera noodzakelijk om een handvat te bieden aan de werkgever wat betreft het optreden tegen werknemers die bedrijfsinformatie doorsturen buiten het interne netwerk.

Blockchain technologie heeft de afgelopen tijd snel aan bekendheid gewonnen en blijft nog lang belangrijk. Bedrijfsjuristen doen er goed aan zich daarop voor te bereiden. Ze hoeven niet alle ins en outs van het programmeren te leren, maar het is noodzakelijk dat ze minimaal begrijpen waar het over gaat.

De bedrijfsjurist zal zijn eigen rol opnieuw moeten uitvinden, omdat het het juridisch landschap er over vijf jaar heel anders uitziet dan nu. Er bestaan in de juridische wereld nog veel misverstanden rondom het begrip blockchain. In het kort komt het erop neer dat met behulp van deze techniek op decentrale wijze gegevens worden verzameld, zonder dat er sprake is van een beheerder. Privacy wordt hierbij optimaal gewaarborgd. De meest kansrijke toepassingen van blockchain liggen in de sfeer van de transacties en bewijs.

Een van de meest populaire toepassingen van blockchain zijn de smart contracts. Het gaat hier over een uitvoeringsdocument waarin allerlei voorwaardelijkheden staan: als partij A iets doet, doet partij B automatisch iets anders. Denk daarbij aan een verzekeraar van vliegtuigmaatschappijen. In plaats van het opstarten van een lange claimprocedure, wordt via blockchain automatisch betaald zodra de database waarin alle vertragingen worden bijgehouden ververst wordt.

Juristen moeten met de tijd mee en opletten dat er geen misverstanden ontstaan. Zo kunnen spraakverwarringen tussen ’techneuten’ en juristen grote gevolgen hebben voor het verloop van de zaak. Beide partijen moeten elkaar beter gaan begrijpen, de jurist zal zich moeten verdiepen in de technologie en de daarbijbehorende taal.

Oorspronkelijk artikel lezen? Klik hier.

De rechtbank heeft een 42-jarige vrouw veroordeeld voor verduistering in haar functie als bewindvoerder. Ze heeft een gevangenisstraf van 15 maanden, waarvan 6 voorwaardelijk, opgelegd gekregen.

De vrouw heeft zich ruim drieënhalf jaar schuldig gemaakt aan verduistering van geldbedragen van al haar 15 cliënten. Ze maakte een grote puinhoop van haar taak als bewindvoerder. Naast het verduisteren van gelden, hield zij nauwelijks administratie bij. Ook betaalde de vrouw sommige rekeningen niet en liet ze de schulden oplopen.

Grote gevolgen

Haar handelen heeft grote gevolgen gehad voor haar cliënten. Hun schulden liepen flink op. Bovendien zijn een aantal klanten (bijna) het huis uitgezet, terwijl sommigen voor lange tijd onverzekerd hebben auto hebben gereden. De rechtbank neemt het de vrouw zeer kwalijk dat zij telkens geld heeft weggenomen van deze kwetsbare mensen, terwijl het juist haar taak was om haar cliënten bij hun schulden te helpen. De vrouw heeft het verduisterde geld nog niet terugbetaald. De rechtbank vindt het verwijtbaar dat de vrouw de situatie zo onverantwoord lang heeft laten voortduren. Iedere keer verzon de vrouw smoesjes wanneer zij met haar disfunctioneren werd geconfronteerd.

Bijzondere voorwaarde

De rechtbank vindt alleen een deels onvoorwaardelijke celstraf een passende straf. Daarbij houdt de rechtbank rekening met de lange periode waarover zij het feit heeft gepleegd. Bovendien spelen de kwetsbaarheid van haar cliënten en de grote gevolgen die het voor hen heeft gehad een rol in de straftoemeting. Aan de voorwaardelijke gevangenisstraf verbindt de rechtbank als bijzondere voorwaarde dat de vrouw schuldhulpverlening dient te volgen. Zo kan zij haar slachtoffers zo snel mogelijk terugbetalen.

Schadevergoeding

Tot slot moet de vrouw aan een aantal cliënten schadevergoeding, in totaal ruim 40.000 euro, betalen. Dit is het bedrag dat zij van hen heeft verduisterd.

De deurwaarderskosten en de kosten voor toezicht bij de ontruiming van een gekraakte locatie moeten door de gebruikers aan de gemeente Den Haag vergoed worden. Dat heeft het gerechtshof Den Haag bepaald. Het Haagse hof heeft uitspraak gedaan over de financiële gevolgen van de ontruiming van ‘De Vloek’ te Scheveningen.

Uitspraak in eerste aanleg

In 2002 werd de Hellingweg 127 in Scheveningen gekraakt en kwam daar een zogenaamde broedplaats in, ook wel ‘De Vloek’ genoemd. De Vloek kreeg de locatie in bruikleen van de gemeente. In 2015 moest het kraakpand leeg en ontruimd worden om plaats te maken voor nieuwbouw. Veel gebruikers van De Vloek zijn toen vrijwillig uit het kraakpand naar een andere locatie vertrokken. De locatie is op 9 september 2015 door de politie ontruimd. De gebruikers die weigerden om vrijwillig weg te gaan, zijn door de politie uit het kraakpand gezet. Deze gebruikers hebben zich daarbij verzet met barricades en verfbommen. Zij zijn diezelfde dag aangehouden en daarna strafrechtelijk vervolgd. De gemeente heeft kosten gemaakt voor de deurwaarder, het weghalen van spullen, schoonmaak, toezicht en beveiliging en wil dat de achtergebleven gebruikers die kosten vergoeden. Deze civiele zaak ging daarover. De rechtbank heeft dit bij vonnis van 21 december 2016 gedeeltelijk toegewezen. De gebruikers en de gemeente zijn hiertegen in hoger beroep gegaan.

Uitspraak in hoger beroep

Het hof heeft bepaald dat de destijds achtergebleven gebruikers van het pand de deurwaarderskosten en de kosten voor toezicht op 9 september 2015 aan de gemeente moeten betalen. Deze kosten had de gemeente niet hoeven maken als de gebruikers vrijwillig waren weggegaan. Dat geldt niet voor de kosten voor het weghalen van spullen en schoonmaak. De gemeente heeft niet inzichtelijk gemaakt welke kosten hiervoor nodig waren. De loodsen op de locatie zijn direct gesloopt en alles tegelijk is afgevoerd. De kosten van beveiliging van het sloopterrein in de periode na de ontruiming zijn niet aan de gebruikers toe te rekenen. Deze kosten hoeven zij dus ook niet te betalen.

Het gerechtshof Arnhem-Leeuwarden heeft uitspraak gedaan in een zaak over de oplegging van een sanctie op grond van de Wet Mulder voor het vasthouden van een smartphone tijdens het besturen van een auto. Het hof heeft degene aan wie de sanctie is opgelegd in het gelijk gesteld.

De beslissing van de kantonrechter

Op 24 juli 2017 heeft de kantonrechter in Leeuwarden geoordeeld dat onder het begrip ‘vasthouden’ ook moet worden verstaan het met één hand bedienen van een telefoon. Dit geldt ook indien deze geplaatst is in een telefoonhouder die bevestigd is op het dashboard. De kantonrechter heeft de sanctie van de officier van justitie in stand gelaten. Tegen deze beslissing is hoger beroep ingesteld door degene aan wie de sanctie is opgelegd en door de officier van justitie.

Hoger beroep van de officier van justitie niet-ontvankelijk

De officier van justitie is het eens met de beslissing van de kantonrechter maar heeft de zaak voorgelegd aan het hof, de hoogste rechter in Mulderzaken, om duidelijkheid te verkrijgen of ook in gevallen als deze sancties kunnen worden opgelegd.

Volgens het hof vormt deze wens van de officier van justitie geen belang voor de behandeling van het hoger beroep. Het hoger beroep van de officier van justitie is daarom niet-ontvankelijk verklaard.

Wel de telefoon bedienen, niet vasthouden

In deze zaak kan niet worden vastgesteld dat de telefoon is vastgehouden tijdens het besturen, wat wel een strafbaar feit zou zijn. Volgens de verbalisant is de telefoon bediend tijdens het besturen van de auto terwijl de telefoon in een houder was geplaatst. Volgens het hof valt het bedienen van een mobiele telefoon terwijl deze niet wordt vastgehouden niet onder het bereik van artikel 61a Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (RVV 1990). In dit artikel wordt gesproken over het vasthouden van een mobiele telefoon en niet van telefoneren.

Niet binnen elke vereniging is alles in orde. Soms is het nodig om een lid te royeren, wat betekent dat het lidmaatschap van die persoon door de vereniging wordt opgezegd. Toch komt het niet vaak voor dat het geroyeerde lid een procedure start bij de rechtbank om toch lid te kunnen blijven. Eind januari is een vonnis door de Rechtbank Den Haag gewezen in een zaak waar dit wel speelde. 

Hoe was de situatie?

Twee leden veroorzaakten de nodige reuring binnen de vereniging. Diverse leden en bestuursleden hadden hun beklag gedaan of zelfs hun lidmaatschap van de vereniging opgezegd, vanwege het gedrag van de leden in kwestie. Het bestuur van de vereniging heeft uiteindelijk besloten het lidmaatschap van de twee te beëindigen, omdat het bestuur vond dat het gedrag niet langer getolereerd kon worden.

Procedure

De twee (ex)leden waren het niet eens met hun royering en legden hun zaak voor aan de rechtbank in Den Haag. Ze vorderden een verklaring voor recht dat de beëindiging van hun lidmaatschap door het bestuur nietig was, althans: ze vroegen de rechtbank de beëindiging te vernietigen. Ze stelden dat het besluit in strijd met de statuten was genomen. Bovendien stelden ze dat het besluit in strijd was met de beginselen van redelijkheid en billijkheid.

Overwegingen van de rechtbank

De rechtbank stelt in het vonnis voorop dat aan het lidmaatschap van een vereniging voor het lid rechten en verplichtingen zijn verbonden. Voor de leden gelden de statuten, reglementen en besluiten van de vereniging. Daarnaast geldt artikel 2:8 BW, waarin is neergelegd dat de leden verplicht zijn zich tegenover elkaar te gedragen naar wat door de redelijkheid en billijkheid wordt gevorderd.

Op grond van de statuten van de vereniging in kwestie eindigt het lidmaatschap door royement dat wordt uitgesproken door de ledenvergadering op voordracht van het bestuur. de rechtbank benadrukt dat zo’n besluit tot ontzetting geldt als een maatregel van tuchtrechtelijke aard en slechts als uiterste middel dient te worden toegepast. Aan de gestelde normen voor ontzetting wordt niet snel voldaan. De twee (ex)leden stelden zich bovendien op het standpunt dat het bestuur hen had geroyeerd, terwijl de algemene ledenvergadering daartoe gerechtigd was.

De rechtbank oordeelt echter dat de twee leden niet werden geroyeerd. Hun lidmaatschappen werden opgezegd op grond van artikel 2:35 lid 2 BW, wat een minder vergaande maatregel is. Deze bevoegdheid berust standaard bij het bestuur, tenzij anders is vastgelegd in de statuten. De rechtbank stelt verder dat bij het nemen van een dergelijk besluit de vereniging vrijheid toekomt. Deze vrijheid brengt met zich mee dat een besluit tot opzegging jegens het betrokken lid slechts ontoelaatbaar is als de vereniging in redelijkheid niet tot een zodanige maatregel had kunnen komen.

Oordeel

Het onderhavige geschil is ontaard in een situatie waarin het gedrag van de twee leden meerdere malen negatieve effecten heeft gehad op de (bestuurs)leden van de vereniging. De (ex)leden hebben meerdere keren de bandbreedte van artikel 2:8 BW overschreden. Daarnaast hebben ze in hoge mate bijgedragen aan het creëeren van tegenstellingen binnen de vereniging.

Daarmee is een punt bereikt waarop van de vereniging  niet kan worden gevergd hun lidmaatschap te laten voortduren en bestond voldoende grond voor opzegging van het lidmaatschap. De rechtbank is tot de conclusie gekomen dat het bestuur van de vereniging in redelijkheid tot opzegging van het lidmaatschap heeft kunnen komen. De beëindiging blijft dus in stand.

Oorspronkelijk artikel? Klik hier.
Vonnis? Klik hier.

Het komt regelmatig voor. Werknemers die op de werkvloer van de werkgever stelen. Voorraad, inventaris of geld bijvoorbeeld. Ontslag op staande voet of ontbinding van de arbeidsovereenkomst via de kantonrechter op grond van (ernstige) verwijtbaarheid lijkt dan voor de hand te liggen. Maar wat als de werkgever door de stelende werknemer veel schade heeft geleden? Voldoet in dat geval de sanctie van ontslag, of moet de werkgever (volledig) worden gecompenseerd voor de door hem geleden schade?

Magazijnvoorraden gestolen

Rechtbank Midden-Nederland boog zich eind 2017 over een dergelijke kwestie. De werknemer was sinds 1 maart 2014 werkzaam bij werkgever als elektro-/beveiligingsmonteur. Hij verrichtte zijn werkzaamheden (gedeeltelijk) in het open magazijn van werkgever. De werkgever bemerkte in de loop van 2016 dat de aantallen ingekochte goederen afweken van de aantallen verbruikte goederen. De werkgever heeft een verborgen camera opgehangen. Bovendien heeft hij een recherchebureau ingeschakeld om een onderzoek uit te voeren naar de vermissing van de goederen. Op enig moment gedurende dit onderzoek heeft de werknemer erkend spullen te hebben weggenomen uit het magazijn en deze te hebben doorverkocht. De werknemer heeft een handvol goederen en een gedeelte van zijn opbrengsten kort na zijn bekentenis teruggegeven/-betaald aan werkgever. De werkgever ontslaat zijn werknemer vervolgens op staande voet en start een aansprakelijkheidsprocedure.

Werknemer is aansprakelijk

De werkgever vordert om de werknemer op grond van een onrechtmatige daad c.q. wanprestatie te veroordelen tot betaling van € 221.780,74 ter vergoeding van schade die bestaat uit (i) schade wegens het verdwijnen van materiaal, (ii) de kosten voor het recherchebureau en (iii) schade als gevolg van de inzet van monteurs die aanpassingen hebben doorgevoerd in het beveiligingssysteem. Bovendien vordert de werkgever een gefixeerde schadevergoeding wegens de door de werknemer veroorzaakte dringende reden voor het ontslag op staande voet. Deze schadevergoeding bedraagt € 2.936,41. Daarnaast wordt gevraagd om een veroordeling van de werknemer in de proceskosten. De rechter oordeelt op grond van het voorliggende bewijs dat de werknemer in 2016 zonder toestemming van zijn werkgever groepenkasten en dimmers heeft weggenomen uit het magazijn. Hij verklaart voor recht dat de werknemer aansprakelijk is voor de daaraan gerelateerde schade. De vraag die vervolgens moet worden beantwoord, is hoe hoog dit schadebedrag is.

Schadeposten die voor vergoeding in aanmerking komen

De rechter oordeelt dat de werkgever aanspraak maakt op een vergoeding van de schade die hij heeft geleden als gevolg van de diefstal (1.815 goederen ter waarde van in totaal € 95.914,31). De kosten van het aanpassen van de beveiligingssystemen bij klanten komen niet in aanmerking voor vergoeding. Door de werkgever was niet aangetoond dat dit noodzakelijk was. De inschakeling van het recherchebureau was wel noodzakelijk, aldus de rechter. De factuur van het recherchebureau komt daarmee voor vergoeding in aanmerking. Tot slot veroordeelt de rechter werknemer in de proceskosten en tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding.

De schadevergoeding

De werkgever wordt in deze zaak uiteindelijk niet volledig gecompenseerd voor de gestelde schade, maar werknemer is desalniettemin veroordeeld om een fiks bedrag te vergoeden, namelijk € 100.977,31. Het is overigens nog maar de vraag of het vonnis daadwerkelijk met succes ten uitvoer ​kan worden gelegd. Zeker nu de werknemer verwijtbaar werkloos is geworden en waarschijnlijk geen WW-uitkering heeft gekregen, wordt dit een lastige klus.

Cameratoezicht en recherchebureau

In beginsel is het aan de werkgever om zijn stellingen te onderbouwen en zo nodig te bewijzen. Hij zal een zorgvuldig onderzoek moeten instellen naar het vermoeden van diefstal. Heimelijk cameratoezicht is in principe onrechtmatig, tenzij – kort gezegd – de verwerking van persoonsgegevens noodzakelijk is. Ook als die noodzaak ontbreekt en de opnamen met de camera als onrechtmatig verkregen bewijs worden aangemerkt, kan de rechter oordelen dat dit bewijs mag worden gebruikt. In beginsel wegen het belang dat de waarheid aan het licht komt en het belang dat partijen erbij hebben om hun stellingen aannemelijk te kunnen maken zwaarder dan het belang van uitsluiting van bewijs. Ook het inschakelen van een recherchebureau kan zinvol zijn om op een zorgvuldige manier bewijs te verzamelen. Dat opsporing- en onderzoekskosten voor vergoeding in aanmerking kunnen komen, bleek bijvoorbeeld ook uit een vonnis van Rechtbank Arnhem.

Lees hier het originele artikel.

Meer dan tweehonderd advocaten hebben op donderdag 1 februari in toga geprotesteerd tegen de volgens hen ontoereikende financiering van gefinancierde rechtsbijstand. Tevergeefs, zo lijkt het, want de coalitiepartijen houden vast aan het ‘in beton gegoten’ regeerakkoord. Hierin is vastgelegd dat er geen cent extra komt voor de rechtshulp.

Minister Sander Dekker (Justitie en Veiligheid) wil de komende zomer met een plan komen om binnen het huidige stelsel tot verbeteringen te komen. Uitgangspunten daarbij zijn toegankelijkheid van het stelsel en een eerlijke beloning van advocaten.

Het vertrekpunt bij het debat was het rapport van de Commissie-Van der Meer. Hierin is berekend dat er 127 miljoen extra nodig is om advocaten een behoorlijk inkomen te bezorgen. De oppositiepartijen GroenLinks, PvdA, SP en DENK probeerden de minister er vergeefs van te overtuigen dat hij meer geld moet vrijmaken voor rechtsbijstand.

Dekker is van mening dat extra geld er niet inzit, omdat Nederland al 400 miljoen euro uitgeeft aan rechtsbijstand, wat in verhouding meer is dan andere landen. De minister voor Rechtsbescherming, die erkent dat advocaten in het stelsel worden onderbetaald, wil liever het systeem zelf tegen het licht houden, in plaats van ‘aan de knoppen draaien’.

De bewindsman verwacht dat de oplossing vooral zit in beperking van de instroom. Nu lokken gemeenten nog te vaak procedures uit, meent Dekker, net als de NOvA. Andere maatregelen waar Dekker onderzoek naar wil laten doen zijn technologische innovatie, pro-deo werk door commerciële kantoren en inzet van paralegals. Ook zei Dekker dat mensen soms te snel, te vaak en te lang procederen. De minister vindt dat anderen dan advocaten eerst aan zet moeten komen bij de hulpverlening aan mensen die kampen met multiproblematiek. Hij wil over oplossingen praten met betrokken partijen zoals advocaten en de Raad voor Rechtsbijstand. Herhaaldelijk viel daarbij de zinsnede “Een kopje koffiedrinken.”

De uitkomst van het debat was teleurstellend voor de linkse oppositiepartijen, en ook voor de talrijke advocaten die eerst buiten op de Hofplaats en later binnen op de publieke tribune hun ongenoegen kenbaar maakten. Na het antwoord van de minister verlieten de advocaten onder aanvoering van algemeen deken Bart van Tongeren de zaal. “Uit protest tegen de inbreng van de minister,” zei Van Tongeren. “Wij hebben geen behoefte aan een kopje koffie. Er liggen drie vuistdikke rapporten over de rechtsbijstand. We willen daden zien!”

In het Oost-Vlaamse Lokeren heeft een gezin een agent geslagen en bedreigd toen de deurwaarder bij hen ter plaatse kwam voor een beslag. De 46-jarige man, zijn 53-jarige vrouw en 19-jarige zoon zijn gedagvaard om voor de rechtbank te verschijnen.

De feiten gebeurden dinsdagmiddag in de woning van het gezin in Lokeren. De gerechtsdeurwaarder en zijn getuige hadden zich bij de man in Lokeren aangemeld voor een uitvoerend beslag. “Al snel werd de man verbaal en fysiek agressief ten aanzien van de gerechtsdeurwaarder en de getuige”, zegt het parket. “De politie kwam ter plaatse, maar de verdachte kalmeerde niet. Tevens mengden de echtgenote en de aanwezige meerderjarige zoon van de man zich in de discussie en uitten zij bedreigingen en fysiek geweld ten aanzien van de aanwezige agenten.” Eén agent raakte daarbij gewond.

De 46-jarige man is geen onbekende voor politie en justitie. Hij werd samen met zijn vrouw en zoon gedagvaard. Ze moeten zich op 21 februari verantwoorden voor de rechtbank in Dendermonde.

Een meerderheid van de Tweede Kamer lijkt voorstander van het verruimen van mogelijkheden om rechters bij ongeoorloofd gedrag te berispen of te bestraffen. Dit beeld tekende zich vandaag af tijdens een Kamerdebat over de wijziging van de Wet rechtspositie rechterlijke ambtenaren. De Rechtspraak pleit al langer voor zo’n wijziging en adviseerde eerder positief over het wetsvoorstel. De rechterlijke organisatie kan op dit moment maar zeer beperkt maatregelen treffen als rechters ongeoorloofd gedrag vertonen.

Kees Sterk, vicevoorzitter van de Raad voor de rechtspraak: ‘Hoewel de uiteindelijke keuze natuurlijk aan de politiek is, zijn we blij om te zien dat dit voorstel steun lijkt te krijgen in de Kamer. Het komt voor een belangrijk deel overeen met voorstellen die de Rechtspraak eerder zelf deed. Op dit moment kunnen we geen maatwerk bieden als een rechter zich ongepast gedraagt. We kunnen óf een schriftelijke waarschuwing geven, of een ontslagprocedure starten bij de Hoge Raad. Een vrij lichte straf en een hele zware straf dus. Dat is echt te beperkt. Als het wetsvoorstel wordt aangenomen, krijgen we bijvoorbeeld ook de mogelijkheid om te berispen of te schorsen.’

Naar verwachting stemt de Tweede Kamer op dinsdag 6 februari over het wetsvoorstel. Als het voorstel wordt aangenomen moet de Eerste Kamer er nog over oordelen voordat de wet van kracht wordt.